Η ιστορία του shiatsu

Το shiatsu ως ολοκληρωμένη τεχνική εμφανίστηκε στην Ιαπωνία στις αρχές του 20ου αιώνα. Η τεχνική του shiatsu έχει τις απαρχές της στην Κίνα και στην παραδοσιακή κινέζικη Ιατρική και στην τεχνική του anmo που άνθισε τον 5ο αιώνα ως ένα ολοκληρωμένο σύστημα διάγνωσης και θεραπείας. Βασιζόταν στην πνευματικότητα σε συνδυασμό με τη μάλαξη και πίεση του σώματος. Μετά το 1300 το κινέζικο anmo αφού είχε χάσει πλέον τη φήμη του, περιορίστηκε στην αντιμετώπιση παθήσεων και τραυματισμού του μυοσκελετικού συστήματος.

Λόγω της γειτονικής σχέσης της Κίνας με την Ιαπωνία, πολλές παραδοσιακές θεραπευτικές τεχνικές διαδόθηκαν ταχέως στους Ιάπωνες. Το anmo, προσαρμόστηκε στην ιαπωνική κουλτούρα και μετουσιώθηκε σε μια νέα τεχνική που συνδύαζε τις πρακτικές αποκατάστασης των σαμουράι με την κινέζικη τεχνική του anmo, η οποία και ονομάστηκε anma ή amma. Έφτασε στο απόγειο της δημοτικότητας της την εποχή Edo (1602-1868). Λόγω της διαδεδομένης άποψης ότι οι τυφλοί έχουν αυξημένη ευαισθησία στο άγγιγμα, το anma σύντομα έγινε ένα επάγγελμα στο οποίο οι τυφλοί μπορούσαν να διαπρέψουν.

Το 1919, και κάτω από την ανάγκη να αποκατασταθεί το όνομα του anma, ο Tamai Tempaku εκδίδει το βιβλίο "Shiatsu Ho" που μεταφράζεται σε "μέθοδος πίεσης με τα δάχτυλα". Στο κείμενο έχουν συγκεραστεί οι αρχές του anma και της Δυτικής ανατομίας. Εφεξής, οι επαγγελματίες ξεκίνησαν να εντάσσουν έννοιες όπως η φυσιολογία, η ψυχολογία και η παραδοσιακή κινέζικη Ιατρική με αποτέλεσμα το 1925 να δημιουργηθεί στην Ιαπωνία ο πρώτος Σύνδεσμος Θεραπευτών Σιάτσου, με στόχο τον πλήρη διαχωρισμό του σιάτσου από το anma.

Ο ρόλος του Tokujiro Namikoshi (1905-2000) ήταν καθοριστικός στην εξέλιξη του σύγχρονου σιάτσου. Ο ίδιος είχε λάβει εκπαίδευση τόσο στο anma όσο και στις Δυτικές τεχνικές χειρομάλαξης. Ιδρύοντας το 1925 στο Χοκάιντο την πρώτη κλινική θεραπείας μέσω της πίεσης, εξέλιξε το shiatsu εντάσσοντας το στο πλαίσιο της Δυτικής ιατρικής και των επιστημών του σώματος (φυσιολογία, ανατομία). Έκτοτε, μαθητές του ιδρυσαν διάφορες σχολές σιάτσου που βασίζονταν περισσότερο στην πνευματικότητα, και στρέφονταν περισσότερο προς την ανατολική φιλοσοφία.